1. Toch niet alle data/informatie mag zomaar gedeeld worden?
“Er heerst een soort basishouding binnen overheidsdiensten en crisispartners: mensen vinden het spannend om informatie te delen. Ze vragen zich af: ‘Mag je zomaar data delen?’. Deels snappen wij die onzekerheid. Ons antwoord is dan ook: nee, onbeperkt en klakkeloos data delen is niet de bedoeling, maar ook niet nodig. En bij ons dus niet aan de orde. Er is wat ons betreft wel té lang gekozen om ons neer te leggen bij ‘onwetendheid’, bang om de discussie open te gooien of omdat we ‘in the heat of the moment’ onder zware tijdsdruk niet zo snel kunnen schakelen. Daarom draaien wij het met MIC om: door vóóraf uit te zoeken welke informatie we op een bepaald moment willen hebben en te onderzoeken of er iets is wat ons daarin belemmert –en hoe we het dan wél kunnen realiseren. We gaan uit van kansen en mogelijkheden en stellen onszelf altijd de vraag: welke informatie mag je voor welk doel onder welke omstandigheden gebruiken? Hoe uitgebreid moet die informatie zijn? Wat kan achterwege blijven of in welke vorm moeten we het gieten om privacyregels niet te schenden? Omdat wij het aan de voorkant regelen, ligt het protocol al klaar. Professionals komen daardoor niet meer voor die vragen te staan wanneer zij zich in de stresssituatie bevinden en onder enorme tijdsdruk moeten handelen, maar hebben op dat moment gelijk de juiste informatie voorhanden. Ze kunnen er meteen mee aan de slag.”
2. Worden we straks niet ‘bedolven’ onder informatie?
“We snappen die angst. Er is al zoveel data te vinden, hoe blijft het dan nog overzichtelijk? Maar je moet het zo zien: met MIC scheiden we juist het kaf van het koren. Door de ‘need-to-know-information’ eruit te filteren – alleen dát wat relevant is voor de hulpvraag of noodsituatie. Ik vergelijk het altijd met het kustwachtprincipe, dat werkt als volgt: de Nederlandse kustwacht zit in Den Helder met een maritiem operationeel centrum. Daar zitten zeven partijen bij elkaar met ieder een eigen mandaat op hun data/informatie. Ze werken in hun eigen systeem, maar op het moment dat er zich een voorval voordoet steken ze ‘de koppen’ bij elkaar om te kijken welke informatie zij zelf beschikbaar hebben en welke informatie interessant is voor de andere partners aan tafel. En dan wordt die – en alléén die – informatie gedeeld. Dus ook als je vijf stukjes informatie hebt, maar je ziet dat slechts twee dingen interessant zijn voor deze situatie, dan deel je alleen die twee dingen. De andere drie houd je voor jezelf, want die zijn niet relevant voor de andere partijen.
Met MIC vliegen we de informatiedeling op exact dezelfde manier aan. Zodat er niet een overschot aan non-relevante informatie komt. We denken daarin dus wederom niet in beperkingen. We merken dat dit onder alle partijen goed werkt en dat zij op deze manier mee willen doen.”
3. Ontwikkeling zal wel verschrikkelijk duur zijn, dat lukt toch nooit?
“Ook wat de kosten betreft denken wij in kansen. Dat doen we op twee manieren. Aan de ene kant kijken we vooral naar hoe zaken nu geregeld zijn rondom informatiedeling. Wie zijn er op dit moment bezig met informatievergaring, -duiding en -analysering bij aangesloten partners? Welke losstaande initiatieven op dit gebied zijn er al? Hoe kunnen we die functies en taken zodanig ombuigen dat zij ook voor MIC zijn in te zetten? En wat is daar fysiek voor nodig? Want als al deze mensen straks samen komen te zitten in een omgeving waarin alles samenkomt, kunnen zij ook veel makkelijker hun werk doen. Zo maken we dus gebruik van kennis en middelen die er al zijn, maar die alleen nog samengebracht moet worden. Daarnaast hebben we natuurlijk ook nog een financieel stuk op te vullen. Dat doen we door zoveel mogelijk samenwerkingspartners aan ons te binden en mee te laten dragen in kennis en middelen, waaronder ook overheidsinstanties. Als we dit met meerdere partijen doen, hoeven we allemaal maar een klein beetje te bekostigen om resultaten te behalen. En bovendien krijgt ieder er ook weer een stuk efficiëntie voor terug. Als we met vele schouders de last licht maken, worden we er uiteindelijk met z’n allen beter van.”
